Me (eg og Torill fraa Noreg) har no vore ei veke i Kayamandi. Eg er for augenblinken tilbake i Cape Town, noko dei fleste gjer i helgene. Her kjem litt info om familien, huset og nabolaget me bur i:
Mama Ntombi Makwasa er ei dame paa x-antall aar. (Ein sporr aldri ei dame om alderen). Ho har 2 sonner paa 16 og 22 aar + ein stesonn som ho ogsaa har oppdradd. Kunn den 16aar gamle sonen bur i huset for augenblinken. Mama er enke. Mannen hennar doydde i ei bilulykke i 1996. Ho seier at det tok 8 aar aa kome over dette og kunne leve eit "normalt" liv igjen. Ho mista ikkje berre mannen sin, men ogsaa jobben og inntekt. Ho og mannen jobba saman, men daa han doydde klarte ho ikkje aa halde baade jobbing og studering, ved sida, under kontroll. Samtidig som ho hade sonner aa oppdra. Ho fekk sjolvsagt ingen stotte fraa staten. I dag er ho heimeverande, men soker etter jobb. Ho har ein liten jobb paa sida, som "Xosa-lerar". Ho lerer voksne aa snakke xosa.
Huset me bur i brukte dei 12 aar paa aa bygge. Det har ikkje oppvaskemaskin, vaskemaskin, tv eller pc. Moblene er slitte og det er huset ogsaa. Alle rom er veldig smaa og det er mykje rot rundt om pga. lite oppbevaringsplass. MEN! Det er eit hus! Noko som ikkje er kva som helst i Kayamandi. Nabolaget vaart bestaar av SKUR som liksom fungerer som hus. Nokre hus i samme gate, men ellers skur skur skur skur. Me har ikkje lov aa gaa ut etter det blir morkt, ca, kl.19, viss me ikkje har nokon fraa familien med oss.
Opp i all denne elendigheita, gaar folk rundt aa syng i gatene. Ungane leiker. Ungdommane speler hoog musikk i gata, baade tidlig og seint. Baade store og smaa smiler til deg paa gata og sporr korleis du har det, sjolv om dei gaar rundt med ein tom mage og frys om nettene. Folk i Kayamandi har ein livsglede du aldri vil finne i Noreg eller i andre vestlige land.
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar